Ze względu na zakorzenioną w świadomości Polaków szlachetność gatunku oraz jego długowieczność, na reprezentanta polskich drzew liściastych, w ramach projektu UniEKO, został wybrany dąb szypułkowy. Posadzone okazy przypisano doktorom honoris causa, którym Uczelnia w swojej historii nadała ten zaszczytny tytuł.

• Jan Mitręga 1972
• Hans Borchert 1972
• Józef Szaflarski 1987
• Jean H.P. Paelinck 1987
• Kazimierz Zając 1995
• Bernd Hamm 1995
• Tadeusz Mazowiecki 1998
• Bohdan Gruchman 1999
• Ber Haus 2004
• Leszek Balcerowicz 2005
• Jacques Delors 2011
• Szewach Weiss 2013
• Bogusław Fiedor 2015
• Malay Ghosh 2020

Dąb szypułkowy (Quercus robur L.) - majestatyczne drzewo z rodziny bukowatych (Fagaceae), do 50 m wysokości, z głębokim systemem korzeniowym. Występuje w Europie i Azji Mniejszej. W Polsce pospolity, zwłaszcza na niżu w lasach mieszanych. Tworzy też jednolite dąbrowy. Pień już na niewielkiej wysokości rozgałęzia się na grube, masywne konary. Korona szeroka, wysoko sklepiona, często rozłożysta. Kora gruba, podłużnie spękana, ciemnobrązowa lub prawie czarna. Liście pojedyncze, z bardzo krótkim ogonkiem, całobrzegie, u nasady wyraźnie uszkowate i sercowate. Górna strona liścia błyszcząca, ciemnozielona, dolna matowa i niebieskawozielona. Wiosną wraz z liśćmi pojawiają się kwiatostany męskie i żeńskie (rozdzielnopłciowość). Dojrzewające latem owoce to podługowate orzechy otoczone miseczką - żołędzie, osadzone po 2-3 na długiej szypułce - stąd nazwa gatunkowa. Dęby to drzewa długowieczne, średnio żyją ok. 500 lat, ale znane są drzewa ponad 1000-letnie, będące symbolem trwałości.