Jacques Delors urodził się 20 lipca 1925 r. w Paryżu.

Absolwent studiów z zakresu bankowości. Rozpoczyna karierę zawodową w Narodowym Banku Francji, w którym pracuje do 1962 r. W banku zajmuje się kwestiami walutowymi i gospodarczymi. W tym samym czasie poświęca swój potencjał sprawom społecznym, angażując się w ruchy chrześcijańskie i związkowe. Przystępuje do Francuskiej Konferencji Pracowników Chrześcijańskich (CFTC), która następnie zostaje przekształcona w Demokratyczną Francuską Konferencję Pracy (CFDT). Organizuje zaplecze intelektualne tych formacji, w wyniku czego zostaje nominowany do Rady Gospodarczo-Społecznej. W pracach Rady uczestniczy przede wszystkim kierując Głównym Komitetem Planowania, a następnie sprawując funkcję Sekretarza Generalnego ds. Kształcenia Ustawicznego i Promocji Spraw Społecznych.

W latach 60. XX wieku jest uważany za istotnego analityka i negocjatora w stosunkach między pracodawcami i pracownikami. Jego talent i znaczenie objawiają się szczególnie podczas wielkiego strajku w przemyśle górniczym. W latach 1969-1972 przyjmuje rolę doradcy premiera Jacques'a Chaban-Delmasa. Jednocześnie jest inspiratorem i animatorem ruchów i debat społecznych poświęconych harmonii społecznej i solidarności. Jest określany jako lewicowy chrześcijanin, pragmatyczny ekonomista, troszczący się o prowadzenie dobrej polityki społecznej.

W 1974 r. przystępuje do Partii Socjalistycznej. W latach 1974-1979 wykłada w University of Paris-Dauphine jako dyrektor centrum badawczego „Work and Society”. Następnie zostaje posłem do Parlamentu Europejskiego i przewodniczącym Komitetu ds. Ekonomicznych i Monetarnych – mandaty te piastuje w latach 1979-1981.

W czerwcu 1981 r. François Mitterand, który zostaje prezydentem Republiki, wybiera go na ministra Gospodarki i Finansów w rządzie Pierre’a Mauroy. Do 1984 roku J. Delors pracuje w rządzie francuskim, a w styczniu 1985 roku zostaje wybrany przewodniczącym Komisji Europejskiej. Na stanowisku tym pozostaje przez trzy kadencje aż do stycznia 1995 r. Wytycza Komisji cel oczyszczenia przestrzeni wspólnoty z licznych przeszkód w wymianie i współpracy. Za pierwszy i najważniejszy sukces Przewodniczącego J. Delorsa uznawane jest doprowadzenie do podpisania Jednolitego Aktu Europejskiego. Traktat ten zmienia struktury rządzenia Wspólnotą oraz otwiera drogę do wspólnego rynku europejskiego. Znakiem rządów J. Delorsa jest także reforma budżetu wspólnotowego i stworzenie nowych ram jego programowania. Pojęcia I i II pakietu Delorsa na stałe wpisują się w kanon terminów znaczących dla instytucjonalnego rozwoju dzisiejszej Unii Europejskiej. W ramach tych pakietów nowego znaczenia nabiera polityka regionalna Wspólnoty zwana dziś częściej polityką spójności – jednak osadzona na fundamencie rozwiązań zaproponowanych przez J. Delorsa. Staje się on także architektem wprowadzania unii walutowej – w swoim raporcie z 1989 r. określa trzy etapy osiągania unii gospodarczej i walutowej, których realizację konsekwentnie wspiera. W dalszym ciągu nie pozostaje obojętny wobec spraw społecznych. Przyczynia się do podpisania w 1989 r. Europejskiej Karty Socjalnej, która stanowi deklarację praw fundamentalnych w podstawowych dziedzinach prawa pracy i jest drogowskazem dla licznych nowych dyrektyw wspólnotowych.

Równolegle do prac nad problemami makroekonomicznymi Wspólnoty J. Delors z dużym poświęceniem oddaje się zagadnieniom edukacji. Jest uważany za inspiratora programów mobilności młodych Europejczyków, wnioskuje o utworzenie programu Erasmus  i aktywnie wspiera jego rozwój. Przewodniczy także Komisji UNESCO ds. Edukacji na rzecz XXI wieku – wynikiem jej prac jest tzw. Raport Komisji Delorsa „Edukacja: jest w niej ukryty skarb”. Po zakończeniu misji politycznej J. Delors tworzy think-tank „Notre Europe”, którego prace animuje i wspiera do dnia dzisiejszego. Jest członkiem Klubu Madryckiego. Wciąż jest aktywny, opiniotwórczy, zabiera głos w debatach publicznych.

W 2010 roku podpisuje z Przewodniczącym Parlamentu Europejskiego Jerzym Buzkiem wspólną deklarację o przyszłości energetycznej Europy: „Towards a new European Energy Community”. Wspiera także nowopowstały ruch „The Spinelli Group”, mający na celu budowanie świadomości i tożsamości europejskiej.

Przed nadaniem doktoratu honoris causa przez Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach otrzymał tę godność od społeczności dwudziestu czterech innych uczelni. Jednak Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach jest pierwszą uczelnią w Polsce, która uhonoruje go tym tytułem. Jest laureatem licznych nagród i odznaczeń.